Zajęcia korekcyjno-kompensacyjne są rodzajem terapii pedagogicznej (zwanej również terapią wychowawczą), ukierunkowanej na korygowanie i kompensowanie zaburzeń psychoruchowych dziecka jako jednej ze szczególnie ważnych przyczyn niepowodzeń w przedszkolu lub szkole. Zajęcia dedykowane są głównie dzieciom, którym brak opanowania pewnych umiejętności utrudnia prawidłowy rozwój. Grupa, w której odbywają się zajęcia powinna być niewielka, najbardziej pożądana to kilkuosobowa, do pięciu osób, gdyż mała liczebność podnosi efektywność zajęć. Powinna być tworzona w oparciu o wiek uczestników oraz o konkretne zaburzenia rozwojowe. Zajęcia mają za zadanie rozwijać oraz aktywizować funkcje osobowościowe i intelektualne młodych pacjentów,  pomóc im w pełni uczestniczyć w procesie dydaktyczno-wychowawczym. Zajęcia są prowadzone przez nauczyciela mającego specjalne przygotowanie w obrębie terapii pedagogicznej.

Zajęcia korekcyjno-kompensacyjne skierowane są do dzieci wymagających indywidualnego podejścia, mało samodzielnych, łatwo rozpraszających się, nieśmiałych, z dysleksją rozwojową (dysleksja, dysortografia, dysgrafia). Są polecane także uczniom, którzy mają zaburzenia funkcji wzrokowych, słuchowych czy ruchowych. Jednym słowem do wszystkich dzieci, którym zaburzenia rozwojowe utrudniają opanowanie danych umiejętności, uznawanych za podstawowe.  Terapia będzie skuteczna zarówno w przypadku uczniów z brakami rozwojowymi w sferze percepcyjno-motorycznej, jak i z zaburzeniami w sferze emocjonalno-społecznej. Podczas zajęć uczniowie uczą się nowych rzeczy         i doskonalą umiejętności, które już zdobyły, umacniają wiarę we własne możliwości i są zachęcane do większej samodzielności.

Kluczowym celem zajęć korekcyjno-kompensacyjnych jest pomoc uczestnikowi w pokonaniu trudności uniemożliwiających mu uzyskiwanie dobrych wyników w przedszkolu lub szkole. Prowadząca zajęcia nauczycielka korzysta z różnorodnych metod wspomagania rozwoju psychofizycznego, by osiągnąć najlepsze wyniki w pomocy dzieciom.

W ostatnim czasie coraz więcej mówi się o rozpoznawaniu przyczyn trudności szkolnych w problemach związanych z zaburzeniami zachowania i osobowości. Jeśli widzimy, że nasze dzieci mają wyżej opisane problemy, warto się takimi zajęciami zainteresować. Wiedząc, co to są zajęcia korekcyjno-kompensacyjne, łatwiej nam będzie się na nie zdecydować. Pomogą one w przezwyciężeniu kłopotów, robieniu postępów i osiąganiu sukcesów. Odpowiednio poprowadzone przez wyspecjalizowanego nauczyciela dziecko stanie się bardziej samodzielne, umocni wiarę we własne siły i zdejmie z siebie sporo stresu. Istotą zajęć jest również pobudzenie w dzieciach chęci do działania, pogłębianie motywacji i zrozumienie zasad zdrowej konkurencji.

 

Szanowni Rodzice, Drodzy Uczniowie;

Raz w tygodniu spotykamy się na zajęciach terapii pedagogicznej ćwicząc swoje umiejętności. Myślę, że z radością pokonujemy trudności i nabywamy wprawy do lepszej nauki. Ćwiczymy pamięć, wyobraźnię, spostrzeganie, utrwalamy zasady ortograficzne, doskonalimy czytanie ze zrozumieniem, poznajemy świetne techniki zapamiętywania a przede wszystkim nabywamy wiarę we własne możliwości. Jednak wszystkie te czynności wymagają także pracy w domu. W związku z tym przygotowałam kilka cennych wiadomości, porad, wskazówek i przykładów ćwiczeń  w domu.

    

    Dysleksja rozwojowa są to specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym. Spowodowane są zaburzeniami niektórych funkcji poznawczych, motorycznych i ich integracji, uwarunkowanymi nieprawidłowym funkcjonowaniem układu nerwowego.

• Dysleksja – specyficzne trudności w czytaniu

• Dysortografia – specyficzne trudności z opanowaniem poprawnej pisowni ( w tym błędy ortograficzne)

• Dysgrafia – niski poziom graficzny pisma

Przyczyny:

Zaburzenia funkcji percepcyjno – motorycznych (spostrzegania wzrokowego, słuchowego, motoryki) i ich współdziałania (integracji percepcyjno – motorycznej), funkcji językowych, pamięci (wzrokowej, słuchowej, ruchowej), lateralizacji orientacji w schemacie ciała i przestrzeni.  

Objawy dysleksji rozwojowej

> opóźniony rozwój mowy

> mała sprawność i koordynacja ruchów podczas zabaw ruchowych, samoobsługi, rysowania, pisania

> wadliwa wymowa, trudności z wypowiadaniem trudniejszych słów, błędy gramatyczne

> trudności z różnicowaniem głosek podobnych oraz z wydzielaniem sylab, głosek ze słów i ich syntezą

>trudności z wykonywaniem układanek i odtwarzaniem wzorów graficznych 

> oburęczność  

> mylenie prawej i lewej ręki

> trudności w czytaniu pomimo dobrej inteligencji oraz braku zaniedbania środowiskowego i dydaktycznego

> trudności z opanowaniem poprawnego pisania  

Objawy zaburzeń funkcjonowania analizatora kinestetyczno – ruchowego :

− rysowanie- rysunki sprawiające wrażenie niestarannych, ruchy „kanciaste”, gwałtowne lub zwolnione, za silny lub za słaby nacisk przyboru do pisania na papier, przeważają linie proste, mało linii falistych;

– za mocny lub za słaby nacisk przyboru do pisania na papier, mała precyzja dłoni i palców. Obniżony poziom graficzny pisma – litery niekształtne, nieprecyzyjne, kanciaste, różnej wielkości, wychodzące poza linie, połączenia pomiędzy literami różnej długości, w dowolnym miejscu litery, różne nachylenie liter, odstępy między literami za duże lub za małe, litery niepewne, niedokończone. Pismo mało czytelne. Tempo pisania wolne – trudności z nadążaniem za tempem klasy. Zeszyty sprawiają wrażenie niestarannie utrzymanych.

Objawy zaburzeń analizy i syntezy wzrokowej: 

– w związku z trudnością identyfikacji przedmiotów na obrazkach – opis obrazka jest ubogi, zawiera małą ilość szczegółów; wypowiadanie się

– rysunki przeważnie ubogie w szczegóły, kłopoty z odwzorowywaniem prostych figur geometrycznych; rysowanie

– mylenie liter o podobnym kształcie (a-o, m-n, l-t-,ł, b-d, g-p, n-u, m-w), opuszczanie liter, sylab, wyrazów, całych wierszy, przekręcanie końcówek wyrazów, zgadywanie, gubienie się w tekście. Tempo czytania wolne, szybko następuje zmęczenie, niechęć do czytania. Czytanie jest nierytmiczne, długo utrzymuje się technika literowania. Koncentracja na technicznej stronie czytania utrudnia pełne zrozumienie treści; − czytanie 

− pisanie - trudności z zapamiętaniem kształtu liter, mylenie liter o podobnym kształcie, pomijanie drobnych elementów graficznych liter (tzw. znaki diakrytyczne), opuszczanie liter lub cząstek wyrazowych. Pomimo niejednokrotnie dobrej znajomości zasad pisowni występują liczne błędy ortograficzne;

– trudności mogą się ujawniać w przypadku każdego przedmiotu (język obcy – mylenie liter, geografia – trudności z czytaniem mapy, mylenie kierunków geograficznych, geometria – mylenie figur, problemy z rzutowaniem figur w przestrzeni). 

 Objawy zaburzeń analizy i syntezy słuchowej, słuchu fonemowego, słuchowej pamięci fonologicznej ;

− czytanie – mylenie słów podobnie brzmiących, domyślanie się na podstawie pierwszej litery lub sylaby, zgadywanie, przekręcanie znaczenia czytanych słów;

− pisanie – mylenie liter odpowiedników głosek fonetycznie podobnych, pisownia fonetyczna, opuszczanie końcówek wyrazów, mylenie i zamiana samogłosek nosowych (ę, ą) na zespoły dźwiękowe (em, om), wolne tempo pisania, zaburzona słuchowa pamięć bezpośrednia (konieczność wielokrotnego powtarzania dyktowanego tekstu).

• zrozumieć problem dziecka ( dziecko nie jest leniwe czy niezdolne, ono po prostu potrzebuje właściwie ukierunkowanej pomocy); • poznać jego mocne strony;  • umacniać w dziecku pozytywne wartości, zainteresowania; • zapewnić mu warunki do pracy; • wzmacniać pozytywnie, to znaczy nagradzać pochwałą nawet za drobne sukcesy. Nadzorować systematyczną pracę. • analizować trudności; • nauczyć stałego korzystania ze słowniczka ortograficznego; • czytać wspólnie z dzieckiem;  • wzbudzać u dziecka potrzebę czytania dla przyjemności; • ćwiczyć pisanie ze słuchu i z pamięci.

 

Praca w domu w celu utrzymania ciągłości terapii 

 

Ćwiczenia  w czytaniu                                                                                                                                                                             1. Wybrać interesujący tekst – książka, gazetka                                                                                         

 2. Do ćwiczeń w czytaniu najlepiej nadają się teksty krótkie, pisane dużą czcionką                                   

 3. Należy zadbać o odpowiednią atmosferę towarzyszącą ćwiczeniom w czytaniu (dobry humor dziecka i rodzica).                            4. Rodzic sam powinien najpierw dla zachęty zacząć dziecku czytać coś interesującego.                    

  5. Dziecko powinno palcem i wzrokiem śledzić słowa czytane przez rodzica.                                         

6. Czytając teksty należy dbać o odpowiednią intonację poszczególnych słów.                                  

 7. Tempo czytania należy dostosować do możliwości śledzenia tekstu przez dziecko.                            

 8. Nie należy dziecka ponaglać przy jego samodzielnym czytaniu.                                                          

 9. Należy teksty czytać na zmianę (raz rodzic, raz dziecko poszczególne fragmenty).                             

10. Dziecko powinno samodzielnie czytać coraz dłuższe fragmenty.                                                     

11. Można korzystać z pomocy technicznych – nagrać czytanie dziecka, a następnie je odtwarzać.         

12. Sprawdzać każdorazowo stopień zrozumienia tekstu czytanego przez dziecko.                                  

13. Można korzystać z książek „mówionych” – dziecko powinno śledzić wzrokiem czytany tekst.

 Ćwiczenia w pisaniu                                                                                                                                

1. Nauczyć się zasad pisowni: ó – u, rz – ż, ch – h.                                                                                      

2. Założyć zeszyt ćwiczeń domowych.                                                                                                      

3. Wykonywać ćwiczenia w domu, co najmniej dwa razy w tygodniu, za każdym razem przypominać sobie zasady pisowni, zapisywać daty ćwiczeń • wykonywać ćwiczenia typowo ortograficzne • ćwiczyć pisanie ze słuchu (dyktanda).                             4.Samodzielnie sprawdzać błędy, następnie prosić drugą osobę o skontrolowanie.                                   

 5. Nie pozostawiać nie poprawionych błędów w zapisie (nie przekreślać błędu, nie pisać na błędzie, nad błędem). Każdy błąd musi być wymazany lub zamalowany korektorem i musi być wpisana poprawna litera.                                                                    6. Nie wypisywać po kilkanaście razy jednego wyrazu, lepiej ułożyć z nim kilka zdań (zastanowić się co dany wyraz znaczy, jaką zasadę pisowni można zastosować w jego zapisie).                                    

7. Korzystać ze stron Internetowych.

Dyktando w 10 punktach – z komentarzem ortograficznym( opr.: prof. Dr hab. Marta Bogdanowicz)      

1. Umów się z dzieckiem, że codziennie będziecie robić dyktando obejmujące 3 zdania. Wymyślcie wspólnie nagrodę po każdym tygodniu pracy.                                                                                               

 2. Zaznacz w książce dziecka 3 zdania i przeczytaj na głos pierwsze zdanie.                                     

  3. Dziecko powtarza zdanie i omawia pisownię każdego wyrazu (podaje zasady pisowni).                  

 4. Dziecko zapisuje zdanie (podobnie postępuje z następnymi zdaniami).                                                  

5. Dziecko samodzielnie sprawdza cały napisany tekst.                                                                        

 6. Dorosły sprawdza tekst. Jeżeli znajdzie błędy, podaje ich liczbę.                                                      

 7. Dziecko ponownie sprawdza tekst z pomocą słownika ortograficznego.                                                

 8. Dorosły sprawdza poprawiony tekst. Jeżeli nadal są błędy, wskazuje tekst z którego dyktował zdania.                                            9. Dziecko porównuje napisany tekst ze wzorem i ostatecznie poprawia błędy.                                  

 10. Dziecko opracowuje błędnie napisane wyrazy (np. podaje zasady pisowni, wyrazy pokrewne, odmienia wyraz przez przypadki, wymienia na inne formy).

                      Proszę korzystać z zaleceń jednak nie przeciążać swojego dziecka.  

              

                                      Małgorzata Durma – terapeuta, rewalidator, socjoterapeuta